Wapen: gevierendeeld: 1 en 4, in zilver drie palmbomen van sinopel, geplaatst 1 en 2; 2 en 3, in zilver vijf aaneengesloten spitsruiten van keel.

De familie Palmers is afkomstig uit Stevoort, waar op 9 november 1678 Renier Palmers gedoopt werd als zoon van Renier en Ida Gelders. Hij trouwde op 2 februari 1704 in Kermt met Catharina-Barbara Zeelmaeckers. Hun zoon Jan-Baptist-Ernest Palmers, gedoopt in Kuringen op 17 februari 1715, was molenaar op de Veldekemolen in Kermt. Hij startte er een jeneverstokerij, die aan de basis lag van het belangrijke familiefortuin.

Daarnaast was het huwelijk van Jan-Baptist-Ernest Palmers met Maria Borghs, gesloten in Kermt op 11 februari 1744, bepalend voor de sociale opgang van de familie Palmers. De echtgenote, gedoopt in Kermt op 1 april 1725 als dochter van Jan en Anna-Margareta Beynens, was een zuster van Willem Borghs, die in Hasselt een schitterend carrière ging doorlopen. Na het behalen van zijn licentiaatdiploma in de rechten en zijn inschrijving, in 1746, als advocaat bij het Geestelijk hof in Luik, werd hij in 1752 benoemd tot schepen van het Hof van Vliermaal en vanaf 1780 nam hij er het voorzitterschap waar. Willem Borghs werd aangesteld tot burgemeester van Hasselt in 1757, 1772 en 1777. Hij was eerst getrouwd met Agnes Ancion en vervolgens in 1760 met Arnoldina-Margareta Stellingwerff, dochter van Jan-Frans en Maria-Catharina Peuskens. Het echtpaar Palmers-Borghs werd aldus geïntroduceerd in de gegoede kringen van het Hasseltse patriciaat.

Jan-Baptist-Ernest Palmers overleed in Kermt op 13 december 1791 en Maria Borghs op 10 augustus 1765. De familiale overlevering gewaagt van hun gearmorieerde grafsteen, die bij verbouwingswerken aan de kerk van Kermt zou verdwenen zijn. Het is waarschijnlijk Jan-Baptist-Ernest Palmers die bij de Hasseltse zilversmid Hendrik Frederici de zilveren schotel bestelde waarop hij als weduwnaar enkel zijn familiewapen liet graveren (nvdr: privéverzameling). Uit het huwelijk Palmers-Borghs werden vier kinderen geboren, waaronder Jan-Jozef, priester, en Laurens-Renier, die de stam verder zette.

Met Laurens-Renier Palmers, die in Kermt op 2 augustus 1765 gedoopt werd, kende de familiale stokerij een hoge bloei. Hij breidde de vaderlijke stokerij op de Veldekemolen verder uit. Ten gevolge van zijn huwelijk met Maria-Theresia-Carolina de Borman, gesloten omstreeks 1799 tijdens de Beloken Tijd en geregulariseerd voor de Burgerlijke Stand van Hasselt op 2 maart 1825, startte hij met dezelfde activiteiten in Hasselt. Zijn schoonvader, Jan-Renier-Jacob de Borman, schout van Lummen en burgemeester van Hasselt, baatte eveneens een stokerij uit. Laurens-Renier Palmers nam de stokerij van de familie Hussen over, gevestigd in 'de Pijp' in de Demerstraat. In 1814 was zijn Hasseltse stokerij een van de belangrijkste in de stad. Enkele jaren later, in 1819, wist hij bovendien de nabijgelegen stokerij 'de Gulden Spoor' op te kopen. Laurens-Renier Palmers belegde oordeelkundig zijn winsten in onroerende goederen. De landbouwgronden met de bijhorende koestallen, die Laurens-Renier bezat, werden ingeschakeld in een economische nevencyclus, waar de restproducten van de jeneverstokerij als veevoeder gevaloriseerd werden. Hij kocht in 1818 van de familie de Hinnisdael het Cannaertshof in Stevoort en enkele jaren later, van de familie de Libotton het kasteel van Stevoort. Daarnaast was hij eigenaar van het landgoed Terlamen in Zolder en van het kasteel de Burg in Lummen, dat hij in 1837 van de hertogin van Arenberg had afgekocht. Afstammelingen in zijdelingse lijn bewonen nu nog die twee eigendommen. Dit uitgestrekte goederenbezit maakte dat Laurens-Renier Palmers, van bij de Belgische Onafhankelijkheid, gerekend werd tussen de zeldzame Limburgse kiesgerechtigden voor de Senaat. Laurens-Renier Palmers overleed op zijn kasteel van Stevoort op 22 augustus 1839; zijn echtgenote te Hasselt op 1 september 1844. Van dit echtpaar worden de dubbelportretten bewaard (nvdr: privéverzameling).

Uit het huwelijk Palmers-de Borman werden zeven kinderen geboren. De twee dochters gingen voorname huwelijken aan: Maria-Wilhelmina (1802-1886) werd in 1829 de echtgenote van jhr. Niklaas-Arnold-Frederik de Cox de Hommelen, en Catherina-Henrietta-Petronilla (1809-1891) werd in 1835 de echtgenote van Hendrik-Gerard-Maria Briers. Hun zonen Renier en Louis-Laurent zijn de stamvaders van twee takken.

De oudste zoon Renier-Jan-Maria (1800-1865) baatte de familiale stokerij uit, die hij voor 39000 frank in de vaderlijke erfenis had overgenomen. Zoals zijn vader en zijn jongere broer was hij kiesgerechtigde voor de Senaat. Hij trad op 20 april 1830 in Hasselt in het huwelijk met Marie-Françoise-Hubertine-Constance Vannes, die reeds op 22 augustus 1839 overleed na het leven geschonken te hebben aan zes kinderen. Renier Palmers hertrouwde met Marie-Elisabeth-Theodora de Corswarem, dochter van Albert en Maria-Agnes-Arnoldina Borghs; dit tweede huwelijk werd gezegend met drie kinderen. Hun afstammelingen vestigden zich in Luik. Deze eerste tak telt heden ten dage nog slechts twee mannelijke naamdragers.

De tweede zoon van het echtpaar Palmers-de Borman, Louis-Laurent (1803-1880) trouwde met Léontine-Victoire-Hortense de Sigers. Door dit huwelijk kwamen 'het Gravenhuys' en 'de Macerys' op de Havermarkt in het bezit van de familie Palmers. Het echtpaar Palmers-de Sigers bewoonde het kasteel van Stevoort en bezat tevens Terlamen. Hun zoon Albert-Marie-Charles-Louis, die in 1887 gehuwd was met Anaïs de Groote, werd burgemeester van Stevoort, provincieraadslid en volksvertegenwoordiger. Op het plaatselijke kerkhof liet hij een grote gearmorieerde grafkelder bouwen. Hij zorgde voor de opname van zijn familiewapen in de heraldische standaardwerken van J.B. Rietstap en van J. Th. de Raadt. Albert Palmers verkreeg bij Koninklijk Besluit van 10 november 1933 het recht zich Palmers de Terlamen te noemen. Zijn schoondochter, Marie Roberti, echtgenote van zijn zoon Antoine, was een niet onverdienstelijke schilder onder de schuilnaam 'Marie de Terlamen'. Deze tweede tak is thans in mannelijke lijn uitgestorven. (JJvO-WC)

Uit: Oog in Oog (2003), pp. 243-246.