Joannes Henricus Paulus Bellefroid, geboren in 1869 in Godsheide, studeerde rechten in Leuven en ging na zijn studies aan de slag als advocaat (1891-1919) bij de Hasseltse balie. Hij liet zich vaak kennen als een publiek actievoerder. Hij kwam op voor de Vlaamse cultuur en taal. In 1895 trouwde hij in Urmond (NL) met Barbara Isibilla Leers (Urmond 1872-Nijmegen 1955).

Paul Bellefroid zetelde in de Hasseltse gemeenteraad en de Limburgse provincieraad. Hij was schepen van Onderwijs en van Openbare Werken. Op 27-jarige leeftijd onderwees hij strafrecht, strafvordering en notariële praktijk aan de universiteit van Luik. Hij deed dit in het Nederlands.

Bellefroid kende veel tegenstand door zijn inzet voor Vlaanderen. In die tijd was Frans de geldende taal voor rechtspraak en onderwijs. Hij was voorvechter van de Vlaamse cultuur en taaleigenheid, promotor van de Limburgse literatoren en schreef tal van studies over de Limburgse literatuur. Bellefroid was de eerste die de aandacht van Vlaanderen op het literaire leven van Limburg trok. Hij schreef in dat verband talrijke bijdragen in de Medelingen van de Koniklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde, waarvan hij sinds 1905 lid was. Onder andere aan de hand van de vertaling van talrijke wetboeken streed hij ook voor de vervlaamsing van het Belgische rechtsleven. Daarom wordt hij er vaak de grondlegger van genoemd. Hij pleitte ook voor de vervlaamsing van de Gentse rijksuniversiteit.

Zijn Vlaamse standpunten viel niet overal in goede aarde. In 1918 werd hij vervolgd wegens landverraad. Zijn bezittingen werden afgenomen en zijn functie in de Luikse universiteit werd afgenomen. Hij ging in ballingschap in Nederland. Na studies in Utrecht werd hij in Nijmegen hoogleraar. Hij deed er vooral rechtsvergelijkend onderzoek tussen België en Nederland. Zijn naam werd uiteindelijk gezuiverd, maar toch bleef hij in Nederland.

Paul Bellefroid overleed in Nijmegen in 1959.