De neogotische Sint-Niklaaskerk in baksteen heeft een 17de-eeuwse kern. De eerste steen werd gelegd in 1628, door Henricus de Rivière d'Arschot, graaf van Heers en heer van Wimmertingen. Zijn wapenschild op een van de gevels en de gedateerde wapenschilden van de graven van Heers in de middenbeuk herinneren hier ook aan. Drie jaar later werd Sint-Niklaas als patroonheilige gekozen voor de nieuwe parochiekerk.

In 1800 werd Wimmertingen een onafhankelijke parochie. In 1843 was de kerk te klein geworden. Onder impuls van pastoor Pollenus werd de kerk vijf meter verlengd. Hij bouwde ook de toren met doopvont en liet een nieuw dak op de kerk leggen. In 1899 werd de kruisbeuk opgetrokken en het koor vergroot. Tijdens de zomer van 1901 brandde de kerk volledig uit. De smid probeerde tevergeefs de zijdeur aan de noordzijde te openen om de inboedel te redden. De littekens zijn nog steeds te zien. De herstellingswerken begonnen meteen, zodat de gelovigen enkele maanden later opnieuw in de kerk terecht konden. In 1942 werden de zijbeuken bijgebouwd. Sindsdien heeft de kerk haar huidig uitzicht: houten gewelven, en enkele interessante beelden van Sint-Blasius en Sint-Niklaas. Sinds 1862 wordt er het relikwie, een stukje been in zilver, van Sint-Gillis bewaard. Sindsdien wordt het kerkje van Wimmertingen druk bezocht om te bidden tegen aanvallen van vallende ziekte, zenuwziekten en stuipen.

Uit: Wandelen in Wimmertingen (2006)