Auteur: Tom Kenis

Joseph (°Hasselt 04.07.1926) en Denise (°Hasselt 22.01.1927) leerden elkaar kennen als klasgenoten in de wetenschappelijke humaniora aan het Koninklijk Atheneum van Hasselt. Ze huwden op 13.05.1948 en kregen drie dochters: Vera (°Hasselt 11.09.1951), Patricia (°Hasselt 22.10.1953) en Eva (°Kikwit 12.11.1954).

Joseph werkte in de vroege jaren ’50 als mijnmeter in Zwartberg, en had in de pas opgerichte Mijnbouwschool in Hasselt een avondcursus burgerlijke bouwkunde gevolgd.

In 1953 vertrekt hij dan als topograaf voor de Compagnie Africaine des Ingénieurs-conseils (CADIC) naar Congo. Hij werkt er in het kader van het eerste tienjarenplan voor Congo aan een studie voor de RN1, de Route Nationale die de stad Matadi in het Westen moet verbinden met het Oosten. In 1954 komen zijn vrouw en twee kinderen over. Het gezin werkt en woont, mobiel, op verschillende plekken in Congo. Denise zorgt voor de kinderen, beheert het relatief primitieve huishouden en schrijft brieven naar ouders en familie. Daarmee zijn haar dagen gevuld.

Elke topograaf had een professionele kampeeruitrusting met o.a. een tent van 2x2 meter die hoofdzakelijk diende als slaapplaats en opslagplaats omdat de topografische brigades ook gebruik konden maken van de ‘etappehuizen’ van de Congolese overheid. Joseph had het uitzonderlijk geluk een kleine caravan te kunnen overnemen (de enige die zij in Congo ooit te zien kregen), zonder dewelke het verblijf met zijn gezin in de ‘brousse’ onmogelijk zou zijn geweest.

Later, na hun eerste verlof, woont het gezin in Leopoldstad. Joseph werkt voor CADIC mee aan een rioleringsplan. Denise schrijft, o.a. twee kortverhalen, voor het Schuttersblad van de St. Sebastiaangilde. Joseph is hoofdredacteur bij het Schuttersblad en bij dat van de Vlaamse Vriendenkring, waar ook Denise als redactrice werkt.

Joseph vertelt over de opstand van ’59 in Kinshasa. Die ontstond kennelijk naar aanleiding van een voetbalmatch tussen twee Congolese clubs. Een club leunde aan bij de Abako van de toekomstige Congolese president Kasavubu. De andere bij de Lubumbisten. De Lubumbisten wonnen. Rellen braken los. De situatie ontaarde volledig. Een hele wijk ging in de vlammen op: Congo “Bille” waar de winkels stonden van Grieken en Portugezen.

Na de onafhankelijkheid blijft CADIC nog tot 1966 actief in Congo om met steun van UNDP (United Nations Development Program) lopende studies af te werken en een nieuwe wegstudie in het binnenland uit te voeren. Daarna wordt Joseph door de VN aangeworven voor het beheren van een project van herstel en onderhoud van het wegennet door middel van conventies met katholieke missies en landbouw- en mijnbouwmaatschappijen.

Daarna trekt het gezin voor 7 jaar naar Togo. Er volgen verblijven in Haïti, Indonesië, de Centraal-Afrikaanse Republiek, en Benin. Daarna bouwen ze hun hectische verhuizingen langzaam af en werken enkel nog korte opdrachten af in het buitenland.

Samenvatting volledige loopbaan van Joseph Melotte:

• 1945-1953 Charbonnage Les Liégeois en Campigne, Zwarberg: mijnmeter.
• 1953-1956 CADIC (Compagnie Africaine des Ingénieurs-Conseils, binnenland Congo, chef topografische brigade.
• 1956-1966 CADIC, Leopoldstad (Kinshasa), chef topografische dienst, chef  laboratorium voor grondonderzoek, chef administratieve dienst.
• 1967-1973 PNUD (Programme des Nations Unies pour le Développement), Kinshasa, technisch raadgever bij de Directie van Bruggen en Wegen.
• 1974-1981 LBII (Louis Berger International Incorporated), Lome (Togo), Chef de Mission.
• 1981-1989 Intermitterend free-lance consultant voor LBII, Togo, Bénin, République Centrafricaine, Haiti (1986-1987), Indonesië.