Priester Jan Frans Van Brabant, geboren in 1767 in het huis De Helle in de Demerstraat, was een man die uitblonk in deugd en kennis.

Nadat hij een tijdlang leraar aan het college van Menen was geweest, werd hij op 4 juli 1793 geroepen tot het ambt van hoogleraar te Leuven. In 1799 werd hij door de gendarmes gevangen genomen en naar het eiland Rhé overgebracht, omdat hij had geweigerd de eed van ‘haat aan het koningschap' af te leggen, die door de Republikeinen van priesters en staatsambtenaren werd geëist. Drie jaar later werd hij als aalmoezenier van de Dames van Berlaymont te Brussel aangesteld; dit ministerie nam hij waar tot aan zijn dood.

Als ervaren polemist publiceerde hij o.a. Epistolae magistri Johannis, dat tegen het Filosofisch College te Leuven was gericht.

Uit: Hasselt intra muros (1989), p. 84.