De haven en het Kempisch kanaal trok arbeiders aan voor het lossen van de graanschepen. Een regelmatige vervoerdienst verbond Hasselt met Beringen, Beverlo en Kwaadmechelen, de "Société anonyme Hasseltoise de navigation à vapeur".

Kort voor de eeuwwisseling komt er ook industrie bij het kanaal. De straatnamen verwijzen er naar: Gazometerstraat, Mouterijstraat.

Ter hoogte van de schilderachtige Broekermolen tussen Demer en kanaal, startte Gotlieb Hertz (nvdr: vader van Armand) met industriëlen uit Lotharingen een fabriek voor chemische producten. De Gelatinefabriek of "Lijmfabriek" kreeg in 1894 een toelating. Er kwam veel import van huiden en beenderen. De beenderen werden ontvet en vermalst in kalkkuipen. Met acide werden ze ontdaan van fosfaat, die gedroogd in zakken werd gedaan. De rest werd gekookt en verwerkt tot gelatine. Altijd hing er een weeë of prikkelende geur rond het bedrijf.

De werkomstandigheden waren allesbehalve gezond. De fabriek bleef met 300 werknemers tot bij de afbouw in 1954 de grootste werkgever van de stad.

Uit: Hasselt in beeld (1998), p. 66.