Het waren harde septemberdagen in 1944, toen Kiewit een week lang in angst leefde en als slagveld diende voor een treffen tussen terugtrekkende Duitse troepen en bevrijders.

Terwijl de Duitsers zich hadden verschanst achter het Albertkanaal werden zij bestookt door de Amerikaanse artillerie die haar stellingen had ingenomen in Rapertingen en in Stevoort. Andere geallieerde verkenningstroepen trachtten tegelijkertijd via een insluitingsmanoeuvre langs de steenweg op Beringen de Duitsers in de tang te vatten. De Duitse Wehrmacht en een bataljon Hollandse Landstormers hadden zich ingegraven op een frontlijn die vanuit de huidige Berkenlaan langs de spoorweg Hasselt-Genk liep tot aan de Kiewitstraat. Tal van huizen en boerderijen liepen schade op als gevolg van de beschieting of werden volledig vernield.

De leden van het Geheim Leger hadden op 5 september om 12 uur afgesproken aan het kasteeltje van Vroonen. Zij hadden vanuit Londen de belofte gekregen dat er die dag in deze regio wapens en munitie zouden gedropt worden voor de weerstanders. Zij waren echter door hun leiding niet op de hoogte gebracht dat een tegenbericht deze dropping had afgeblazen.

Omstreeks 12 uur waren zowat driehonderd verzetsmannen zonder wapens of munitie samengekomen in de bossen van Kiewit. Onverwachts werden twee karren, begeleid door vier Duitse soldaten, gesignaleerd door verkenners die op de uitkijk stonden. Een Duitser werd zonder omhaal neergeschoten, een andere wist te ontkomen en de twee overigen werden opgesloten in een varkenshok van het kasteel. In de karren troffen de weerstanders een dertigtal geweren en mitrailleurs, munitie en handgranaten aan.

Leden van de Waffen-SS die op de steenweg patrouilleerden was het echter opgevallen dat er in de bossen schoten waren gevallen. Zonder dralen sloegen zij de weg in naar het kasteel waardoor de verzetslui, door overmacht overweldigd, zich over de bossen moesten verspreiden. Sommigen vluchtten in de richting Zwartberg, anderen sloegen de weg in naar Houthalen en Zonhoven, terwijl enkelen het raadzamer vonden zich terug te trekken naar het Albertkanaal om zo Hasselt te bereiken.

Niet iedereen slaagde erin de dans te ontspringen. Vier Herkenaren werden om 18 uur bij de ingang van de Kiewitdreef door de Duitsers gevat en tandrechterlijk geëxecuteerd: Louis Pollaris, Florent Pollaris, Marcel Vanerem en Raymond Vanwing.

De Hasseltse atheneumleraar Louis Strijkers had eveneens diezelfde dag getracht het schuiloord Kiewit te bereiken. Ter hoogte van de Franse Winning, links voor de kerk van Kiewit gelegen, liep hij onverhoeds enkele Nederlandse jeugdstormers tegen het lijf. Zonder een genoegzaam antwoord te vinden op de reden van zijn aanwezigheid, schoten dezen hem in de buik. Hij overleed ter plaatse op 6 september zonder enige medische hulp.

Ook op 6 september werd kloosterling Georges Morren (nvdr: afkomstig uit Donk; was ongehuwd, geen kloosterling - mededeling van familielid, 29-12-2011) op het Lindekensveld te Lummen dodelijk in de hartstreek geraakt door een Duitse kogel. De kompel Louis Beerten werd op 7 september aan de mijn van Houthalen door een kogel neergeschoten. Antoine Jans, die in de mijn van Zolder werkte, werd terechtgesteld in de Kiewitstraat op 7 september en Theodorus Peeters kwam in de begindagen van september om het leven in As. De namen van deze negen slachtoffers staan vereeuwigd op het memoriaal bij de ingang van de Kiewitdreef.

Op donderdag 7 september werd Hasselt bevrijd door Amerikaanse tanks en rupsvoertuigen. Van daaruit bereikten de bevrijders het Albertkanaal en liquideerden er het bruggenhoofd dat de landstormers hadden aangelegd. Op zaterdag 9 september werd Zonhoven gezuiverd door Engelse eenheden. De tegenstand van de laatste Duitsers die zich in Bokrijk hadden teruggetrokken werd gebroken op woensdag 13 september.

Uit: Kiewit & Banneux / Warm aanbevolen (2008), pp. 56-57.