Sedert circa 1200 domineert de kerktoren het centrum van het dorp. Vanaf het ogenblik dat de kerk in gebruik genomen werd voor de liturgische diensten werden de overledenen op de dodenakker in de schaduw van de toren begraven.

In de loop van de jaren was de begraafplaats te klein geworden. Ook kwamen er tal van wetten en decreten die verbod oplegden om te begraven binnen de bevolkte agglomeratie. Kermt werd verplicht uit te kijken naar een nieuw en ruimer kerkhof. De gemeente liet haar keuze vallen op een groot veld op De Willeman, even buiten de dorpskom. Voorzien van een omheining en aangepaste beplanting werd het een stemmig kerkhof.

Staaf Daniëls werd er aangesteld tot grafmaker. Dan begon men aan het moeizame werk van de vele opgravingen. Een voor een werden de stoffelijke resten overgebracht naar het nieuwe kerkhof om er te worden herbegraven. Deze opdracht was voor de werklieden van de gemeente een hele klus. Doorgaans gebeurde de overbrenging met een primitieve handwagen, veelal 's avonds om alles zo discreet mogelijk te laten verlopen en de geurhinder zoveel mogelijk te beperken. Een van de mannen die zich hierbij verdienstelijk maakten was Fiel Jouck, ambtenaar bij het gemeentebestuur. Ook monumenten (zoals dat van kapitein Blondeau), grafstenen en ijzeren kruisen werden verplaatst. Vele naastbestaanden gaven er de voorkeur aan hun overledenen niet te ontgraven.

Sinds de fusie met Hasselt (nvdr: 1977) is het Hasselts stadsbestuur verantwoordelijk voor het onderhoud van het kerkhof. Sindsdien beschikt onze begraafplaats over een columbarium en over een strooiweide waar naar wens de asse kan worden verstrooid.

In de tijd dat het kerkhof nog rond de kerk lag was het er helledonker en kon het er akelig stil zijn. Jef Mangelschots beschreef de sfeer in een van zijn volksverhalen: "Op het kerkhof van Kermt was het zelfs bij heldere zomerdag eindeloos triest. Al die scheefgezakte grafkruisen, de verwelkte kronen en garven, de grote bloedende Lieve Heer aan het kruis, die stil en roerloos dikke tranen weende en met zijn verstarde ogen neerzag op de talrijke dode Kermtenaren welke daar in de zwarte aarde liggen te rusten in hun kist. De berg kransen, onkruid, half vergane stukken hout, oude grafkruisen en gebroken bloempotten, soms wel menselijke botten, zomaar neergeworpen tegen de garagemuur van Lom en Taanske Carlens, vormden een afschrikwekkend beeld van de aardse vergankelijkheid."

Het nieuwe kerkhof ademt stille wijding en rust uit, mooi onderhouden door de stadsdiensten temidden een rijkdom van groen en bloemen. Het komt ons voor dat de dood ons nu minder afschrikt dan toen Magere Hein de scepter voerde over het oude kerkhof.

Uit: Kermt & Spalbeek / Warm aanbevolen (2006), pp. 72-73.