Dit huis was eeuwenlang de woning van de Hasseltse 'notabelenfamilie' van Melbeek, die verscheidene burgemeesters aan de stad leverde.

Joannes van Melbeek, priester van de 'cantorie' (een pseudo-kapittel van een twaalftal kapelanen dat o.a. instond voor het opluisteren van de erediensten in de Sint-Quintinuskerk) schonk de woning bij testament in 1736 aan een op te richten tehuis voor ouden van dagen. Hieraan herinnert de tekst in een arduinen steen: "Oud Mannen Huys gesticht door den Eerw (eerdigen) Heer Joannes van Melbeek, priester en lietmaet der cantorie – Anno 1736".

Dit godshuis, waarvan het bezit later overging op de Burgerlijke Godshuizen van Hasselt, werd omstreeks 1818 verkocht aan de jeneverstokerij Jozef Jacobs (+1821) die het incorporeerde in zijn ernaast gelegen woonhuis 'Sint-Paulus' met stallen en stokerij. De weinige oudjes die toen nog in de instelling verbleven, vonden een onderkomen in 'De Pasteye' van de Minderbroedersstraat.

Het complex waarin het Oude Mannenhuis was opgenomen, kwam later in het bezit van de stoker Jos. Hendrik Fabry (1795-1855). Zijn weduwe, die hertrouwde met Guillaume Bossy (1828-1877), zette de zaak verder. Deze dame lengde vaak de door haar verkochte jenever rijkelijk met water aan en werd daarom de 'waterjuffrouw' genoemd.

Uit: Hasseltse uithangborden en gevelstenen (1979), p. 51.