Stokrooie ligt aan de Demer en het Albertkanaal, en grenst aan Thiewinkel (Lummen), Bolderberg (Zolder), Kuringen, Kermt en Spalbeek.

In 1154 wordt voor het eerst de nederzetting 'Stoccherode' vermeld. De naam Stokrooie is een samenvoeging van het Germaanse stukka, dat naar 'stok' of 'hout' verwijst, en roda, dat 'gerooid bos' betekent. Hier heeft dus een grote oppervlakte loofbos gestaan waar men hout mocht rooien. Zo ontstonden uitgestrekte heidevelden. Veel plaatsnamen verwijzen nog naar dat vroegere landschapsbeeld: Bruynebos, Olmenbos, Voorterbroeken en Grote Heide.

De nederzetting ontstond tussen 700 en 900 v.C. op de tussenrivierenrug van de Demer en haar zijrivieren. Stokrooie ligt op de scheiding tussen Haspengouw en de Kempen. De bijna effen bodems bestaan uit zand en zandleem.

In de geschiedenis van Stokrooie heeft de abdij van Herkenrode bijna zes eeuwen lang een belangrijke rol gespeeld. De abdij verkreeg in 1218 het recht op de tienden van de moederkerk van Hasselt en al haar dochterkerken, dus ook die van de kerk van Stokrooie. Hier bezat ze ook het 67 hectare grote Goed van Olmen.

Stokrooie behoorde tot de heerlijkheid Vogelsanck, een leengebied van de graaf van Loon. Als dorpwagen onder Vogelsanck was het geen echt gehucht van Zolder; het had een eigen gekozen bestuur met een of twee burgemeesters.

Tijdens de Franse overheersing na 1792 werd het graafschap een deel van het departement Beneden-Maas, dat onderverdeeld werd in kantons. Stokrooie werd in 1795 ingelijfd bij Zolder, waarvan het nu wel een echt gehucht werd.

Na de Belgische onafhankelijkheid, in 1846, kregen meerdere dorpskernen hun voorrechten van voor de Franse overheersing terug. Stokrooie was de enige Zolderse dorpwagen die het statuut van vrije gemeente herwon. Viversel, Ter Boekt, Voort en Bolderberg bleven gehuchten van Zolder.

Stokrooie werd in 1970 aangehecht bij Kuringen, dat in 1977 bij Hasselt werd gevoegd. Het is nu een landbouw- en vooral woongemeente met ongeveer 1500 inwoners.

Uit: Wandelen in Stokrooie (2007)