Tuilt is een zelfstandige parochie van Hasselt en was oorspronkelijk een gehucht van Kuringen. De parochie grenst aan Stokrooie, domein Herkenrode, Schimpen en Kermt. Het is een woongebied met een bloeiend verenigingsleven.

Tuilt maakte in zijn vroegste jaren deel uit van het domein Herkenrode. De kapel van Tuilt werd rond 1704 door de abdij opgericht. Herkenrode ligt veel inwoners nauw aan het hart, maar eind jaren '50 sneed de autosnelweg de woonkern af van de abdij.

Tussen de twee wereldoorlogen woonden in Tuilt slechts enkele families, die als boeren, arbeiders of mijnwerkers de kost verdienden. Op de Zolderse Kiezel na waren de straten onverhard. Er reden geen auto's en pas in 1932 begon men met de aanleg van het electriciteitsnet. Rond 1930 begon de bevolking stilaan uit te breiden.

De Tuiltenaren waren erg katholieke mensen. Ze beleden hun geloof in Kermt, al hoorde Tuilt eigenlijk bij Kuringen. Hun ontmoetingscentrum was café De Hoek, waar een klein zaaltje aan verbonden was (tegenover huidige frituur Herkenrode). Om niet altijd naar Kermt te moeten, begonnen enkele Tuiltenaren te denken aan een eigen parochie. Door de Tuiltse bevolking te sensibiliseren en veel contacten te leggen, slaagden Frans Buntinx, Guillaume Leers en vooral Henri Eyckmans erin, Tuilt als parochie te laten erkennen. In 1934 begon men met de bouw van een eigen school. In 1953 kregen ze van het bisdom Luik de toestemming om een kerk te bouwen. Die werd in 1955 afgewerkt met de hulp van de inwoners. Pastoor Gijsenbergs zou de eerste pastoor worden.

Nog tijdens de bouw van de kerk werden de KAV en de KWB opgericht. Later volgde het zangkoor. In 1960 werd parochiezaal De Biekaar ingehuldigd. Intussen was Tuilt al meer verkaveld en waren er veel mensen van buiten de parochie komen wonen. Met Jan Plas en Jan Stevens als motor kende het parochiale leven toen haar bloeiperiode. Die samenhorigheid zit nog altijd in de genen van de Tuiltenaren; nog steeds staat de parochie bekend om haar sociaal leven.

Uit: Wandelen in Tuilt (2007)