Onderwijzer Alfons Vandenborn werd op 5 januari 1878 in Sint-Lambrechts-Herk geboren en hij overleed er op 6 januari 1969. Uit zijn huwelijk in 1903 met Maria Verjans (nvdr: °Kortessem 1881) werden zeven zonen en een dochter geboren.

Alle schoolgaande jongens hebben bij hem op de banken gezeten. Oud-leerlingen, die nu de kaap van de tachtig voorbij zijn, typeren hem nog altijd als hun raadgever en vertrouwensman. Over geschiedenis kon hij boeiend en met overtuiging vertellen. Begrippen als vrijheid en vaderland waren geen loze woorden voor een man die tijdens de Tweede Wereldoorlog politiek gevangene geweest was. Zijn ruime belangstelling voor geschiedenis, cultuur, toneel en muziek droeg hij over op zijn kinderen en kleinkinderen. Fonske speelde zelf piano. Zijn zoon Albert, later organist van de basiliek in Tongeren, erfde de gave van de muziek.

In het hoekhuis Vandenborn (hoek Sint-Truidersteenweg en Paenhuisstraat), gebouwd in 1923, was iedereen welkom. Elke Herkenaar kon er terecht bij "de meester" voor bankverrichtingen en voor verzekeringen. Fons beredderde er de belangen van de Bond van Grote Gezinnen. De zaal "Vriendenkoor" op de verdieping stond ter beschikking voor toneelvoorstellingen, muziekavonden, theater voor kinderen, goochelaars, cabaret met sketches en zang. De Katholieke Filmliga liet de Herkenaren kennis maken met waardevolle films. Het leed dat met het leven verweven is, bleef ook Fons niet bespaard. Slechts twee van zijn zeven zonen en zijn enige dochter overleefden hun vader. Zijn echtgenote was hem al in 1947 ontvallen. Ondanks alle beproevingen behield hij altijd zijn positieve geaardheid. Tot op hoge leeftijd maakte hij vele reizen doorheen heel Europa en trok hij op bedevaart naar Lourdes en naar Fatima. Binnen zijn familiekring was hij de patriarch naar wie iedereen opkeek. Hij hield ervan de familie samen te zien rond een feestmaaltijd, waarbij hij steevast een uitgebreide tafelrede hield. Bij een dergelijke gelegenheid onderbraken zelfs zijn kleinkinderen hun spel uit respect voor de autoriteit van hun grootvader.

Ondanks zijn vele verdiensten als onderwijzer en zijn sociaal engagement tegenover zijn dorpsgenoten bleef Fonske zijn leven lang een minzaam en bescheiden man. De enige keer dat zijn vele vrienden en inmiddels volwassen kleinkinderen zijn half dozijn gouden eretekens, medailles en palmen van de kroonorde opgespeld gezien hebben, was op een zwartfluwelen kussentje bij zijn begrafenis. Helder van geest stierf hij op Driekoningen 1969, een dag na zijn 91ste verjaardag.

Uit: Sint-Lambrechts-Herk / Warm aanbevolen (2011), pp. 65-66.