Pie Vanspauwen was als dorpsfiguur graag gezien. Omwille van zijn droge humor, zijn sterke verhalen en zijn ontembare werklust was hij een geliefd persoon.

Geboren in Diepenbeek op 25 oktober 1888 vestigde hij zich met zijn echtgenote Marie Vandendyck, eveneens uit Diepenbeek afkomstig, in een boerderijtje in de huidige Sint-Lambrechts-Herkstraat (waar nu de burelen van De Voorzorg gevestigd zijn). Later verhuisde het paar naar een lemen huisje in de Bosveldstraat op nummer 13.

Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werd Pie enkele dagen voor zijn huwelijk onder de wapens geroepen. Vier lange jaren verbleef hij aan de IJzer. Hij werd er gevangen genomen en moest gaan werken voor een boer in Duitsland. Daardoor heeft hij zelfs de geboorte van zijn oudste zoon Hubert gemist. Na afloop van de oorlog trouwde hij met zijn Marie op 1 februari 1919. Hun huwelijk werd gezegend met zes kinderen en negenendertig kleinkinderen. In 1979 mochten zij hun diamanten bruiloft vieren.

Aanvankelijk vond hij werk op de Mombeekwinning bij boer Philippaerts. Later werd hij zelf landbouwer. Daarnaast werd hij over heel de gemeente en omgeving gevraagd om tuinen te spitten, bomen te snoeien en te vellen of waterputten te steken. De familie van de jeneverstoker Fryns in Runkst deed ook nooit tevergeefs een beroep op de hulp van Pie. Hier liet hij zich betalen in natura. Pie was immers verlekkerd op een "Vieux Fryns". Als klusjesman bij de familie had hij bovendien vrije toegang tot het bos van Fryns, dat krioelde van het wild. Dat was nu echt een buitenkans voor onze legendarische wildstroper. In het "kemerke" van zijn boerderijtje hing altijd wel een konijn of een haas te besterven, alvorens Marie het beestje in de pot mocht stoven. "Besterven" betekende voor Pie dat het wild al een geurtje moest hebben alvorens het gestoofd werd.

Een bijzondere hobby van Pie was de "hanenzang". Bij dit omzeggens in Sint-Lambrechts-Herk verdwenen spel werden tegen een weddenschap kleine krielhaantjes ingezet die vervolgens binnen een vooraf bepaald tijdsbestek een aantal keren moesten kraaien. Omdat Pie over goed opgeleide haantjes beschikte, wist hij menige trofee in de wacht te slepen. Jarenlang ging hij er prat op de enige overblijvende Herkse oud-strijder uit de Eerste Wereldoorlog te zijn. Als enige oudgediende tussen de oud-strijders van de Tweede Wereldoorlog (jonge snotters, ook al waren ze zestig jaar of ouder!) was hij tientallen jaren de fiere vaandeldrager van deze organisatie. In deze hoedanigheid werd hij opgevolgd door zijn zoon René.

Pie doorkruiste Herk en omstreken altijd met de fiets. De auto was geen spek voor zijn bek. Na gedane arbeid ging Pie in een of ander dorpscafé nieuwe energie opdoen. De hoeveelheid jenever die hij dan achterover sloeg tussen zijn straffe verhalen door was legendarisch. Maar goed ook dat hij geen auto had! Wanneer zijn cafébezoeken te lang uitliepen, stuurde Marie een van haar kleinkinderen er op uit om de tooghanger naar huis te halen. Pie duwde zijn kleinzoontje een reep chocolade in zijn handjes en … kon zodoende het aantal graden alcohol in zijn bloed nog met enkele eenheden opdrijven.

De man was zo sterk als een boom, wat hem toeliet tot op hoge leeftijd zwaar werk te verrichten. Zo hielp hij nog op zijn negentigste levensjaar met het leggen van rioolbuizen om een oprit te maken. Stoer als hij was, ging hij geen enkel gevaar uit de weg. Graag pakte hij ermee uit tegen iedereen die het horen wilde dat hij tijdens de bombardementen van de geallieerden in de jaren 1943-1944, als zijn buren bang als een wezel in schuilkelders wegkropen, hij vol overmoed van op de begane grond het spektakel gadesloeg. "Anders kunt ge het toch niet navertellen!"

Pie overleed onverwacht op 5 oktober 1980, enkele dagen voor zijn 92ste verjaardag. Zijn Marie volgde hem een maand later op 9 november 1980.

Uit: Sint-Lambrechts-Herk / Warm aanbevolen (2011), pp. 95-96.