Wimmertingen ligt in de zandleemstreek, het overgangsgebied tussen de Kempen in het noorden en vochtig Haspengouw in het zuiden. Het is sinds 1977 een deelgemeente van Hasselt. Wimmertingen werd voor het eerst vermeld in 1191. De eerste geestelijken vestigden zich toen op het domein Wimmertingen en later op het hoger gelegen Henegauw.

In 1243 werd Wimmertingen vermeld als Wembertingen. Etymologen verklaren het als ‘domein van de lieden van de Wembert of Winnebert’. In 1421 vond men het dorp in de archiefstukken terug als Wemertingen, in 1453 als Wymbertingen. Pas rond 1500 kreeg het zijn huidige naam.

Wimmertingen werd in 1361 vermeld als leen van Gerard II van Heers, leenman van de graaf van Loon en bleef dat tot in 1744. Na een kortstondige afhankelijkheid (1744-57) van de Luikse Sint-Laurentiusabdij, ressorteerde het van 1757 tot aan de Franse Revolutie onder de Maaslandse baronie Stokkem.

Centraal in Wimmertingen ligt de Luikersteenweg. Die was reeds in 1300 een druk bereden weg. In de 18de eeuw was het niet voor niets de eerste met kasseien bedekte openbare weg van het graafschap Loon.

Van 1650 tot 1910 steeg het aantal inwoners van 70 naar 170. Tot aan het eind van de 19de eeuw bleef Wimmertingen een Haspengouws landbouwdorpje met amper enkele tientallen boerderijtjes, overwegend in stijl- en regelwerk. Een groot aantal hiervan bleven geheel of gedeeltelijk bewaard. Na de Tweede Wereldoorlog manifesteerde zich een geleidelijke verdichting van de lintbebouwing langs de Luikersteenweg en de Wimmertingenstraat.

Wimmertingen telt nu een kleine 300 inwoners.

Uit: Wandelen in Wimmertingen (2006)