Volgens de legende is Hasselt ontstaan in Het Dorp, het rot van de Dorpsstraat, het Hendrik van Veldekeplein, de Reddelberg en de Minderbroedersstraat. Volgens dezelfde legende zijn Hendrik, Katrien en het wicht, hun kind, de oudste inwoners van Hasselt. Meer en meer Hasselaren noemen de beeldengroep ‘Luisteren naar de beiaard’ op de Grote Markt, Hendrik en Katrien, maar dit klopt eigenlijk niet want het wicht ontbreekt, en dat kan niet volgens de legende.

De bewoners van het Dorp zijn in de periode van de zevenjaarlijkse feesten hun voorouders altijd trouw gebleven. Zij hebben zeker al vanaf 1849 onveranderlijk hun straatversieringen door de legende van het ontstaan van Hasselt en van de oudste bewoners laten inspireren. Die uiting van hun verbondenheid met hun oorsprong werd ook al vanaf dat jaar sterk gewaardeerd door de Hasselaren.

Een van de vele positieve aspecten van de zo eigen Hasseltse werkwijze met rotten voor de straatversieringen is de gezonde wedijver tussen de verschillende rotten. Zo werd in 1919, tijdens de eerste zevenjaarlijkse feesten na de Eerste Wereldoorlog, in de Isabellastraat Jan als tweede oudste inwoner van Hasselt in de straatversiering opgenomen. Hij was vermoedelijk vrijgezel, want hij zat alleen in zijn blauwe kiel in zijn bescheiden huisje, vrouw en kinderen waren nergens te bespeuren. De voorstelling was een echt anachronisme, want de man kon zich laven aan de ouwe klare in het stoopje binnen handbereik. De productie van Hasseltse brandewijn is echter niet ouder dan de 16^de eeuw, zodat de uitbeelding minimum vier eeuwen vestimentaire en culinaire evolutie zonder meer overbrugde. Jan heeft echter nooit zo een sterke weerklank gekregen als Hendrik en zijn familie. De bonensoep die hij schenkt, gelijktijdig met de erwtensoepuitdeling, heeft daar niets aan kunnen veranderen.

De tweede oudste inwoner van Hasselt is dus hoogstwaarschijnlijk geïnspireerd door de Jan die wel degelijk hovenier van de paters van de minderbroeders was, toen die in 1899 van het kapelhuis naar hun vroegere klooster in de Minderbroedersstraat verhuisden. Dat neemt echter niet weg dat de wedijver tussen de rotten in de buurt van het minderbroedersklooster tot een vergelijkbare en toch eigen, zeer waardevolle straatversiering heeft geleid.