Het pand had in het begin van de 20ste eeuw een voorgevel van arduin (blauwe steen). Het huis ontleent zijn naam aan een gepolijste blauwe steen, die aanvankelijk als uithangbord boven de deur was geplaatst. Bij een verbouwing werd de steen boven de hoogste verdieping in de voorgevel tussen twee lichtkleurige arduinstenen aangebracht. De ruime tuin van deze vrij diepe woning was door een muur van de tuinen van Het Gravenhuys gescheiden. Sedert de verfraaiing van de voorgevel wordt in de gichtregisters naast de oude huisnaam ook de benaming Nieuwen Steen aangetroffen.

De erven van stadsarchitect Hendrik Schupkens verkochten de woning in 1708 aan oud-burgemeester Eyben. Vervolgens kwam ze eerst in het bezit van apotheker Henricus Knapen en daarna van een zekere Heenen, die ze verbouwde. Antoon Macours-Bormans uit Grandville kocht De Blauwe Steen van Heenen en richtte het in als mouterij. Van deze eigenaar ging het over naar Dr. Vreven-Macours uit Alken (Jozef-Albrecht-Constantijn Vreven, echtgenoot van Maria-Elisabeth Macours, overleed op 7 mei 1918 te Hasselt in Die Gans, de woning van zijn zoon, apotheker Sylvain Vreven), die het aan de bankemployé Leonard Bouchet verhuurde.

In de laatste jaren van de 19de eeuw werd het huis verkocht aan gareelmaker Minders, die in het hoekhuis (nvdr: De Egge) van de Nieuwstraat en de Guffenslaan een druk bezochte herberg hield. Minders nam zijn intrek in De Blauwe Steen en overleed er later. Zijn zoon zette gedurende enkele jaren het bedrijf van zijn vader voort. Hij verkocht het huis aan slager J.-H. Werck-Huygens.

Uit: Hasselt intra muros (1989), pp. 133-134.