Wapen: in goud twee klaverbladen van sinopel en een vrijkwartier van sabel, beladen boven met twee afgeknopte schuinbalken van zilver en onder van twee driehoeken van hetzelfde.

Jan Weytens werd in 1623 door het stadsbestuur van Hasselt aangetrokken als stadsdokter. In die hoedanigheid had hij de verplichting ter beschikking te staan van alle burgers behalve in geval van pest en disenterie; de armen moest hij gratis met raad en daad bedienen, de rijken tegen redelijk loon. Als ambtswoning kreeg hij het achterste gedeelte van het stadhuis toegewezen, plus een schrijfkamer en de helft van de hof. Zijn loon bedroeg 200 gulden per jaar, met daarenboven vrijstelling van wacht en militaire inkwartiering, van accijnzen en belastingen. Zijn aanstelling werd regelmatig bevestigd. Na een loopbaan van bijna dertig jaar was Jan Weytens in 1658 "geincommodeert in syn gesontheyt". Om die reden willigde het stadsbestuur op 8 juni 1658 zijn verzoek in om zijn opvolging toe te vertrouwen aan zijn gelijknamige zoon Jan jr, eveneens licentiaat in de medicijnen.

Van waar Jan Weytens afkomstig was, is niet bekend. Bij zijn inschrijving aan de Leuvense universiteit in 1617, werd hij vermeld als "Becanus" (nvdr: de gemeente Beek, vanwaar dokter Weytens afkomstig was, kan moeilijk eenduidig geïdentificeerd worden: Beek bij Bree, Beek-en-Donk, Hilvarenbeek, ...?). Uit zijn huwelijk met Maria Stevart werd een zoon Jan jr. geboren, die op 3 mei 1630 in Hasselt gedoopt werd. Jan Weytens hertrouwde op 28 januari 1642 met Anna van Hilst, gedoopt op 7 februari 1618 als dochter van Jan, bouwmeester en burgemeester, en van Maria Mattheï. Het echtpaar Weytens-van Hilst schonk in 1646 een gearmorieerd brandglasraam aan de begijnhofkerk (nvdr: op dit glasraam uit 1646 wordt aan Jan Weytens de titel van burgemeester gegeven hoewel de gepubliceerde lijsten hem niet vermelden). Dokter Jan Weytens overleed in Hasselt op 25 november 1668 en Anna van Hilst in 1681. Haar nalatenschap werd verdeeld in 1682.

Jan Weytens jr. volgde zijn vader op als stadsdokter in 1658. Voor zijn universitaire opleiding had hij zich ingeschreven in Leuven in 1650. In 1659 attesteerde hij de ongeneeslijkheid van de ziekte van zekere Catharina van Hal, voor zij op miraculeuze wijze genas door de tussenkomst van Onze-Lieve-Vrouw Virga Jesse. Enkele jaren na zijn benoeming had hij te kampen met gezondheidsproblemen en moest zijn vader hem vervangen van 1665 tot 1667. Jan jr. overleed reeds in Hasselt op 25 oktober 1669, amper een jaar na zijn vader. Jan Weytens jr. was op 11 oktober 1657 in de echt verbonden met Gertrudis van Hilst, op 13 november 1632 gedoopt en dochter van Arnold, bouwmeester en burgemeester, en van Christina Wynrox. Zij hertrouwde met Rombout Briers. Uit het huwelijk van Jan Weytens jr. en Gertrudis van Hilst werden vier kinderen geboren, waarvan er slechts twee volwassen werden: een in 1735 ongetrouwd overleden dochter Christina en een zoon Jan-Christiaan.

Hun zoon Jan-Christiaan Weytens, gedoopt op 12 november 1658, had eveneens universitaire leergangen gevolgd in Leuven, waar hij zich in 1677 liet inschrijven Hij was voor 1696 overleden; zijn weduwe Maria van Manshoven hertrouwde toen met Michel Drossaerden, schepen van Hasselt en van Kermt, schepen en secretaris van Kuringen, burgemeester van Hasselt in 1701. Jan-Christiaan Weytens werd burgemeester van Hasselt in 1689. Wie van de drie generaties Weytens in Hasselt de opdrachtgever geweest is van een mooi gegraveerd exlibris, waar het familiewapen aangevuld is met het motto "SIBI ET ALIIS", valt momenteel niet te achterhalen (nvdr: collectie Het Stadsmus).

Uit het huwelijk Weytens-van Manshoven werden vier kinderen geboren, waarvan enkel Gertrudis de kinderjaren overleefde. Zij werd in 1670 geboren en trouwde op 7 oktober 1715 met Robert Cox, licentiaat in de rechten, secretaris van het Hof van Vliermaal, burgemeester van Hasselt. Robert Cox had de heerlijkheid Rapertingen geërfd van Jan de Geloes. Het echtpaar overleed kinderloos, hij in 1757, zij in 1760. Men bewaart een zilveren vork waarop hun alliantiewapen gegraveerd is (nvdr: privéverzameling). (JJvO-WC)

Uit: Oog in Oog (2003), pp. 321-323.