Maximiliaan Hendrik van Beieren, geboren in 1621 in München, was de derde Luikse kerkvorst (1650-1688) in rij die afstamde uit het hertogelijk huis van Beieren. De Beierse prins-bisschoppen cumuleerden een groot aantal kerkelijke waardigheden, verbleven doorgaans in Duitsland en streefden als vorstelijke despoten uit de 17de eeuw naar vermeerdering van hun persoonlijke macht.

Onder zijn legislatuur stak vanaf 1652 de strijd om de heide tussen Hasselt en Zonhoven weer de kop op. In 1666 kwam hij tussenbeide en velde een uitspraak ten voordele van Hasselt. In uitvoering van het vonnis werden 4 paalstenen geplaatst die de scheiding tussen de twee gemeenten definitief dienden vast te leggen. Wie dacht dat de Zonhovenaren zich neerlegden bij deze uitspraak had buiten de waard gerekend. Pas in 1811 zouden bij keizerlijk besluit de grenzen tussen beide buurgemeenten definitief vastgelegd worden. 

Zijn Duitse troepen versloegen in 1682 op bloedige wijze de Hasseltse Jonckmans in de slag van de Plankeweide. Onder zijn bewind werden ook de laatste munten in Hasselt geslagen.

Maximiliaan Hendrik van Beieren overleed in Bonn in 1688.