Leonard Guillaume Joosten stamt uit een bekend en oud horlogemakersgeslacht uit Maaseik. Hij werd in Maaseik gedoopt op 13 januari 1762 als zoon van Michael en Anna Maessen. In 1794 vestigde hij zich in Hasselt ‘In de Gulden Blaesbalck’ in de Kapelstraat - het huis waar ooit ook torenuurwerkmaker Huybrecht Liefsoens jr. woonde. Joosten kwam naar Hasselt omdat hij verliefd werd op de Hasseltse Anna Cornelissen waarmee hij het volgende jaar huwde. Hij werd stadshorlogemaker van Hasselt, als opvolger van Hubertus Liefsoons en stierf in Hasselt op 17 april 1849. In tegenstelling tot Joannes Geraets laat hij een omvangrijk oeuvre na met zakhorloges, tafel- en staande klokken.

Ook hij vervaardigde een uitzonderlijke pendule. Hij stelde deze pendule tentoon in 1835 op de ‘Exposition des produits de l’industrie belge’ te Brussel. De wijzerplaat draait over 180° en de klok heeft een speelwerk met 17 bellen. Op de houten sokkel leest men: “fait par G. Leonard Joosten et son fils Arnoldus Hasselt”. De pendule zou besteld zijn door koning Leopold I om te schenken aan zijn maîtresse Arcadie Claret (1826-1897). Er is een duidelijke gelijkenis met de pendule van Sarton uit het nationaal museum ‘Speelklok’ van Utrecht. Er zijn over heel de wereld maar drie van dit soort pendules gekend en twee van deze pendules zijn vervaardigd door Hubert Sarton. Het is bijna zeker dat Joosten deze derde pendule aankocht bij Hubert Sarton.

Hoe kon Joosten deze pendule kopen bij Hubert Sarton? In 1809 besliste Sarton het beroep van horlogemaker vaarwel te zeggen en enkel nog te werken aan automatische weefgetouwen en hydraulische toestellen. Op 9 december 1809 plaatste hij een aankondiging in de ‘Gazette de Liège’ waar hij zijn hele voorraad uurwerken gaande van zakhorloges, regulateurs tot reiswekkers en pendules, te koop aanbood. Horlogemakers konden topkwaliteit aankopen op goedkope manier. Zo gebeurde het dat uurwerkmakers zoals Nicolas Lhoest (de schoonbroer van Hubert Sarton) wat later pendules aanboden onder eigen naam, maar in werkelijkheid waren het uurwerken van Sarton. Meer dan waarschijnlijk kocht ook Joosten bovenvermelde pendule (die hij signeerde met zijn naam) op dat ogenblik. In die tijd was deze praktijk helemaal niet ongewoon.

Uit: Stop voor de Tijd (2013), pp. 15-17.